Hèboh dikarenakan kucing kucing & laba laba

Zo wat gaat de tijd snel... het is alweer een paar weken geleden nadat ik mijn laatste verhaal geplaatst had, dus nu maar weer eens zorgen voor een update. Allereerst terima kasih voor alle lieve berichtjes! Leuk om op die manier op de hoogte te blijven van wat er bij jullie allemaal gebeurd!
Hier heb ik de afgelopen weken natuurlijk ook weer aardig wat meegemaakt, dus ik zal weer bij het begin beginnen...
Allereerst is hier op 1 augustus de Ramadan van start gegaan. In Nederland was ik daar ook altijd wel van op de hoogte dat het gestart was, maar daar merk je er verder niet veel van. Hier is dat wel even anders. De avond voor de Ramadan wilden Lieke en ik nog snel even wat boodschapjes halen, maar uiteindelijk hebben we daar toch ruim een half uur aan de kassa gestaan . Het was een grote chaos. De weg ernaar toe was super druk met scooters en in de supermarkt stonden hele torens met dozen opgestapeld in de winkel. Wat het was? Geen idee. De winkel was super druk en de rijen waren dus erg lang...
Tijdens de Ramadan eten en drinken de mensen hier niet zolang de zon schijnt. Ze eten dus pas om half 6/6 uur weer (dan is de zon hier onder). Alle eettentjes die bij ons in de straat zitten zijn afgedekt met gordijnen of wat dan ook voor de mensen die niet aan het vasten zijn, maar de meeste eettentjes zijn toch wel gesloten overdag. Zo ook die waar wij altijd onze lunch halen .
Na zonsondergang stromen de mensen naar buiten en ook het eten wordt letterlijk buiten gezet. Intan vertelde ons dat het heel normaal is dat je het eten buiten zet wat je hebt en dat je dat deelt met je medemensen. Heel apart en wel leuk om te zien! Zo vieren ze dus Ramadan in een moslimland :P. Wat trouwens wel jammer is aan de Ramadan, is dat alle uitgaansgelegenheden gesloten zijn ’s avonds, want harde muziek is niet toegestaan. Jammer, jammer... dan moeten we maar een maandje wachten .
Niet kort na de eerste dag van de Ramadan zijn wij weer terug verhuisd naar panti 2, ons oorspronkelijke plekkie. In panti 1 kwamen we eigenlijk niks te kort hoor en ze zorgden goed voor ons, maar panti 2 voelde toch al wel een beetje als een ‘thuis’ dus we zijn allebei heel blij dat we weer daar kunnen slapen. Lekker tussen de, inmiddels vertrouwde maar nog altijd vieze en enge, salamanders :P. Ook hebben we hier veel meer vrijheid omdat we zelf de sleutel van de poort hebben en dus zolaat thuis kunnen komen als we zelf willen. Dat kon in panti 1 niet, daar moesten we om 21:00 h. al thuis zijn haha.
Inmiddels ben ik ook bijna 60 dagen in Indonesië en dat betekent dat het hoog tijd werd voor ons om ons visum te gaan verlengen. Alle vorige studenten hebben er veel moeite voor moeten doen en volgens Anas en Intan ging het nooit in 1x goed, maar bij ons is alles gelukkig redelijk goed verlopen en mogen we weer voor 30 daagjes in Indonesië verblijven.
Het was wel grappig want de eerste keer moesten we weer (net zoals in Nederland) ontzettend veel papieren meenemen en daar aangekomen moesten we nog meer papier invullen en ondertekenen. Dat hebben we afgegeven bij een loket en daar hoorden we dat we over een paar dagen terug moesten komen om te betalen. Pff oke, kleine moeite om dat gelijk in 1x te doen, maar nee dat kan hier natuurlijk niet (het blijft Indonesië:P). Dus een paar dagen later zijn we met Anas erheen gegaan om te betalen. Na het betalen werd ons uitgelegd dat we over twee dagen weer terug moesten komen voor een vingerafdruk en een foto.
Toen we twee dagen later weer bij de ambassade stonden moesten we wel even lachen. Ze maakten een pasfoto en gingen die direct ter plekke bewerken. Alle dingen die hun niet aanstonden werden zo weggehaald, zoals moedervlekken etc. Ook wilden ze niet 1 vingerafdruk, nee 1 is hier niet genoeg, ze willen ze van elke vinger! Wat ze ermee moeten? Geen idee, maar ze werken niet zo hard en hebben de helft van de tijd niks te doen dus wellicht is het een middel om de tijd wat te doden? :P
Na alle vingerafdrukken en de pasfoto konden we opeens ons paspoort weer meenemen! Dus al met al waren we ‘maar’ 3x bij de ambassade. Mooi vooruitzicht hebben we dus, want dit alles moet over 30 dagen weer, joepie :D.
Naast al onze bezoekjes aan de ambassade hebben we ook nog wel andere dingen bezocht gelukkig.
Zo zijn we met een van de leraren naar een art. exhibition geweest, waar schilderijen werden tentoongesteld. Dit waren niet zomaar schilderijen, maar ze waren gemaakt door figuren te snijden in lynoleum en het dan te verfen.
Verder zijn we ook nog met vrienden van ons wezen shoppen op een plaatselijk marktje hier in de buurt, het was erg warm maar wel heel gezellig:D. Ook zijn we met nog een andere vriend naar de bioscoop geweest. De grootste en nieuwste bioscoop van Yogjakarta, wel redelijk vergelijkbaar met Cinestar denk ik. We hebben daar Harry Potter in 3D gezien met Indonesische ondertiteling :P.
Ook hebben we een soort carnavalsoptocht meegemaakt in Malioborostreet (grote winkelstraat). Alle koetsen waren versierd en alle mensen die in de optocht meeliepen waren ook sierlijk verkleed.

Naast alle uitstapjes zijn we ook al bezig geweest met het bekijken van vluchten voor onze laatste maand vakantie!! Het blijft wel lastig want we weten nog niet precies wat we willen zien. Ja, alles eigenlijk, maar dat is niet te doen. We moeten keuzes maken en dat is wel moeilijk. Zodra we daar wat meer over weten zal ik wel weer een nieuw verhaal schrijven waar dat in komt haha:D.
Stage verloopt goed en zonder problemen, wel is het soms een chaos wat betreft de planning. Er is wel een planning maar er komen altijd dingen tussendoor waardoor we geen therapie kunnen geven of gewoon totaal andere kinderen moeten ophalen voor therapie dan de kinderen die op de planning staan. Dus na 1,5 maand snappen we er nog niet zoveel van. Verder is het wel heel leuk om hier met de kinderen te werken en naast de therapie ook te spelen met de kinderen. Wij kennen hun nu beter en zij ons ook. Ze leren ons veel nieuwe woordjes en ook de nanny’s helpen daarbij. Het personeel van de Balcony leert ons ook veel nieuwe woorden, inmiddels kunnen we allebei ons drinken in het indonesich bestellen ;).

Verder hebben we afgelopen week ook weer een heel raar verhaal meegemaakt. We zaten rustig te lunchen aan onze eettafel toen Lieke en ik allebei geluiden hoorden uit een meter hoge doos die nog ergens in een hoek van de woonkamer stond. Toen er we er beiden op gingen letten, leek het ook alsof de doos iets bewoog. Eerste gedachte: help wat zit daar dan nou weer in?!
Omdat hier nogal rare dieren over de vloer (en de muren) kunnen schieten, wilden we allebei liever niet boven de doos gaan hangen om te kunnen zien wat het was. De oplossing: Lieke gaf haar camera aan mij, ik ging op de bank staan en maakte een foto van de bovenkant van de doos (Lieke stond inmiddels ook op een stoel, bang om aangevallen te worden door een salamander of een rat:P).
De foto was gemaakt, maar er lag veel piepschuim in de doos dus we konden op de foto nog niet zien wat nou de veroorzaker was van het bewegen van de doos en de rare geluidjes die eruit kwamen.
Euhm... Anas, wake-up! :P
Anas uit z’n bed gehaald (die slaapt altijd tussen de middag zoals iedereen hier doet) en uitgelegd wat er aan de hand was. Heel stoer liep hij op de doos af, keek erin en sprong achteruit toen op hetzelfde moment een grote zwarte kat uit de doos sprong. Haha, stoere Anas stond nog verder van de doos weg dan Lieke en ik. (Oke, oke, wij stonden op de stoelen en Anas wel op de grond :P).
Anas wou net terug lopen naar zijn kamer om verder te slapen toen wij hem alweer riepen. Anas, the sound is still there... :O. Met z’n drieën keken we over de rand van de doos heen, Anas trok het piepschuim opzij en toen zagen we 3 kleine katjes liggen! Waarschijnlijk 1 of 2 dagen oud.
Hmm wat moet je daar nou mee, aangezien de moeder net uit de doos door het raam was gesprongen... We hebben nu de doos (met de katjes erin) buiten in de tuin gelegd, in de hoop dat mama kat haar jonkies snel terug vindt.
Een paar dagen later schrokken we ons weer dood, want in een van de stoelen waar wij regelmatig in hebben gezeten zat een super super super dikke laba-laba.
Gadverdamme, wat zijn die beesten hier groot en vies en harig! Natuurlijk durfden Lieke en ik die spin echt niet weg te halen, dus hup met het woordenboek de trap afgerend naar beneden naar de kamer waar de verzorgers van de jongens in slapen. Ik schreeuwde: laba-laba en dat was blijkbaar al genoeg wat er kwamen direct 4 jongens in beweging om met ons mee te lopen. Zodra ze de spin zagen pakte een van hen die spin zo op en gooide hem over de rand van het balkon. Niet veel later gooide een andere jongen er ook nog 1 achteraan, blijkbaar zaten er dus nog twee ook :P.
Pff nou kijken jullie nu maar snel de foto’s dan schrikken jullie ook wel denk ik (hoop ik stiekem :D).
Ohja, laatst hadden we ook een hele grote tor (of kakkerlak???) in de fysiotherapieruimte, die staat ook nog wel ergens op de foto hihi:P.

Sampai jumpa lagi!

Liefs, lesley